Blues Zuidrand Festival Harlem Lake - Stef Paglia - Gutbucket - Blame It on Vinnie - Billie D Barn Hangar 27 Edegem (06-10-2024)(Knight Knight vzw) reporter & photo credits: Marcel info club: Blues Zuidrand © Rootsville 2024

Een nieuw blues festival is geboren en dat kunnen we al blues liefhebber enkel en alleen maar toejuichen. Met Blues Zuidrand Indoor zijn David en Tom De Ridder niet aan hun proefstuk toe. Deze twee gepassioneerde muziekliefhebbers toverden in april laatstleden al een 'Blues Battle' uit hun hoge hoed en dat was direct een schot in de roos. Goede blues en veel aanwezigen. Ze lieten zich toen al ontvallen dat ze plannen hadden om in het najaar een indoor-festival in elkaar te boksen en wie weet zelfs een volwaardig outdoor-evenement in 2025. Halleluja !!!

Laat ons in elke geval niet op de feiten vooruitlopen maar hier was alvast hun eerstgeborene indoor in de Hangar 27 gelegen in Fort 5 in Edegem. Geen supergrote namen maar toch een affiche die toch aanlokkelijk genoeg was om onze zondagnamiddag in Edegem te gaan doorbrengen. Er stond 5 bands op de affiche en allemaal uit de Lage Landen.

Mooie setting daar alweer waarvan van start werd gegaan met de local heroes van Blame It On Vinnie. Deze twee heren nog voorstellen is misschien overbodig maar toch eventjes. Wim De Vos aka Howling Bill zingt, gromt en blaast op de Mississippi saxofoon en is nu ook frontman bij de geweldige band Bill And The Burners. Gerrie de Waard, maakte vroeger het mooie weer bij 'Scotch & Soda', en nu bij Combo Royal, beroert de snaren van zijn gitaar met heel veel liefde. Van Vinnie, was er natuurlijk alweer geen sprake.

Ondertussen had ik het duo al ettelijke keren aan het werk gezien en was nog nooit ontgoocheld huiswaarts gekeerd. En ik was ervan overtuigd dat dit nu ook het geval zou zijn. Fijn stukje gitaar en harmonica om te starten die uitmondden in “My Baby Left Me’. Na al die jaren nog steeds onder de indruk van Wim’s zware diepe stem en dat gekoppeld aan het fijn gitaarspel van Gerrie is altijd lekker om aan te horen. Verder met ‘Mama Don’t Love’ en ‘You Don’t Give A Damn About Me’. Er mocht ook eentje van Daan bij zijn met een schitterende versie van ‘Exes’. Donker en creepy werd het met ‘Don’t Answer The Door’, song die drijft op Wim’s diepe stem en met ‘The Devil In Miss Jones’ bleeft het duo op hetzelfde niveau acteren.

Bijna aan het eind van deze korte set dat wordt afgesloten met een medley dat start met ‘Hit The Road Jack’ en eindigt met ‘Minnie The Moocher’, met tussen door een knipoog naar de Eurythmics met ‘Sweet Dreams’ en ’16 Tons’. Dit was alvast een zeer aangenaam begin van de namiddag.

De volgende band, ook eentje uit de regio, is Billie D Barn. Vermoedelijk redelijk onbekend bij het grote publiek. Snoeihard gitaarwerk, muren van geluid, da's het andere gezicht van Bart Struyf bij oa Your Highness. Dat zijn voeten tot aan zijn enkels in de stoner metal zitten, belette hem niet op zoek te gaan naar zijn wortels: Americana en Blues. Na een sabbatical van meer dan 20 jaar werd Guy Van Wynsberghe Jr. achter zijn vodden gezeten om met zijn diepe, rauwe stem terug het podium op te kruipen. Roots en blues was altijd zijn ding geweest. Het duo begon dan enkele jaren geleden met 2 gitaren en een stem. Hier vermenigvuldigt het duo zich tot een kwartet samen met drummer Pieter Van Leuven en bassist Stef Van den Brande.

Totaal anders dit maar meer dan genietbaar. Ik had de mannen een tweetal jaren geleden gezien op Beuling & Blues en ik had het best kunnen pruimen. Het begon met de zware, rauwe stem van Guy en ‘Dead And Gone’, een rustige start dat swingend overging in ‘Long Way Home’. Gitaren iets te luid voor mij eigenlijk.

Met ‘Someday Baby’ bracht het viertal er eentje van Sleepy John Estes, waarna hun versie van ‘St James Infirmary’ toch wel even de mist inging, had al betere versies gehoord. Dat het niet allemaal covers moeten zijn bewees hun eigen nummertje ‘Throw My Ashes’, waarna er werd afgesloten met ‘Burn Down The Barn’ en ‘Help Me’ van Sonny Boy Williamson. Best genietbaar optreden met een goede songvariatie van een band die duidelijk de ervaring bezit. Mooie combinatie van blues met een vleugje country en Americana.

Volgende op het lijstje, zijn alvast geen onbekenden. Met de mannen van Gutbucket gingen we met onze voeten midden in de Mississippi Delta gaan staan. Het trio, bestaat uit Remko Van Damme (ook wel gekend als Black Label, als hij het songbook van Robert Johnson ten gehore brengt), Michael Trompeneers op drums en keys en Rik Lenaerts aan de bas. Ze brengen originele songs gebaseerd op de rauwe Delta blues van de Mississippi, met een verwijzing naar helden als Robert Johnson of Son House, maar met een hedendaagse injectie van rock en soul. Het resultaat is verfrissend nieuw maar tegelijk ontegensprekelijk rauw en authentiek. Het ultieme doel van hun songs is echter om toegankelijke melodieën te brengen met aanstekelijke ritmes - kortom pure rudimentaire muziek waar het spelplezier vanaf spat. Heel belangrijk is dat alle nummers door Remko zelf worden geschreven en dat is alvast een prijs waard.

Pure en rauwe Delta blues om te starten en ons te laten wandelen op ‘Old Avenue’. Iedereen heeft wel eens zin in een “trainsong” en met ‘The Devil’s Wheel’ werden we op onze wenken bediend. Bluessongs gaan ook vaak over drinken en met ‘Whiskey Song’ waren we dan ook zo ver. Het trio staat muzikaal heel sterk in de schoenen. Wisselen tussen dobro, akoestische gitaar of lapsteel is voor Remko een fluitje van een cent. Ondertussen haalt hij ook op tijd zijn harmonica boven. Fijn om te zien hoe Michael het drummen combineert met de keys. Drummen met links en de keys beroeren met rechts…speciaal en zeker niet evident.

Als bassist is Rik de minst opvallende maar hij plukt aan de snaren van zijn contrabas en doet zijn werk uitstekend. Remko haalt dan zijn “strijkplank” boven en met de lapsteel op de schoot serveert hij ‘I Go Down To Mississippi’. Swingen deed het bij ‘Rocks And Gravels’, er mocht geshuffled worden bij ‘Stone In My Shoe’ en met ‘Shake It’ van Howlin’ Wolf kregen we pas op het einde de eerste cover van de set. Diezelfde Howlin’ Wolf werd dan op gepaste wijze in de bloemetjes gezet bij ‘Smokestack Blues’ dat deze knappe performance mocht afsluiten. Muziek naar mijn hart dit…ik ben fan!

De namen op de affiche gaan ondertussen crescendo, want we belanden bij de voorlaatste band bij de Stef Paglia Band. Waar hij vroeger in trio aan de bak kwam, heeft Stef het lumineuze idee gekregen om er een man aan toe te voegen. Stef zelf is alvast geen onbekende in het blues milieu. Een gekende gitaarslinger en snarebender die al heel jong zijn passie voor de gitaar ontdekte. Hij brak totaal door als gitarist bij de Bluesbones en heeft ondertussen zijn eigen band rond zich verzameld met Geert Schurmans aan de bas, Sven Bloemen op drums en ook sinds kort een vierde man aan de toetsen: Tom Eylenbosch, gekend van de Mississippi All Stars en The Artisans Of Solace.

Ik had deze mannen dit jaar aan het werk gezien in Glabbeek en ik moet zeggen dat ze mij een heel goede indruk hadden gelaten. Vooral door het feit dat met de inbrengen van de keys, de sound van het vroegere power blues-trio was geëvolueerd naar een band met meer inhoud, soul en vooral een andere sound.

Allez, vooruit met de geit en er werd stevig gestart met ‘Stand Up’ en ‘The Unknown’. Stef perst alles uit zijn instrument en zijn interactie met Tom aan de toetsen doet het gewoon. Achter die twee een berensterke ritmesectie en alles klinkt gesmeerd. Teksten met inhoud ook zoals ‘Warmth Instaed Of Cold’ dat een aanklacht is tegen huishoudelijk geweld. Mooi, mooi, mooi..Met ‘Them Changes’ serveert het viertal een cover van Buddy Miles, de man die drumde bij Jimi Hendrix in de periode van zijn “Band Of Gypsys”. ‘Queen of Darkness’ is een schitterend nummer vind ik persoonlijk en gezien Stef ook weet waar de mosterd vandaan wordt gehaald bracht hij nog een prachtige versie van Neil Young’s ‘Old Man’.

Het tijdschema is super strak en we waren ondertussen aangekomen aan het laatste nummer en het werd swingen met ‘Dirty Woman’. Weinig op aan te merken aan dit optreden. Stevige stappen vooruitgezet en dat is volgens mij vooral een groot stuk te maken met de inbreng van Tom Eylenbosch. Top!

Om deze fijne zondag af te sluiten hadden David en Tom de winnaars van de European Blues Challenge 2022, naar Edegem gehaald. Ik noem Harlem Lake. Fijne afsluiter eigenlijk.

Herrezen als een feniks uit de assen van het teloorgegane Dave Warmerdam Band en met een verrijkte sound met impulsen van Joe Bonamassa, Dire Straits, Little Feat en BB King, doopte de band hun naam om tot Harlem Lake. Het debuutalbum van Harlem Lake, ‘A Fool’s Paradise vol.1’ verscheen eind oktober 2021 en bevat prachtig nummers met invloeden uit americana, rock en soul, sinds kort gingen ze op hetzelfde élan verder met “The Mirror Masked”. Ondertussen zijn ze van “talentvolle band” gestegen naar de titel “Europese Top band”.

De band bestaat uit Wick Hayen op gitaar, Dave Warmerdam aan de toetsen, zangeres Janne Timmer, Benjamin Torbijn op drums en Kjelt Ostendorf aan de bas. Jammer genoeg, geen blazers deze keer zoals een aantal jaren geleden op Swing het geval was.

Gezien hun nieuwste telg nog niet zolang uitwas zouden we vermoedelijk redelijk wat songs uit deze schijf te horen krijgen. Feit is dat we al “kiekenboelen” kregen van bij het openingsnummer, een fijne ballad met Janne op piano getiteld ‘Dear Times’. Daarna mocht de gashendel worden opengetrokken met ‘Slippery Down The Drain’. Het betere werk met een Janne die haar stembanden volledig opentrekt, en at ze kan zingen, daar bestaat geen twijfel over. Daarenboven weet ze zich omringd door jonge en talentvolle muzikanten, die het geheel compleet maken.

Verder met ’99 Pounds’ van Don Bryant. Het mocht wat rustiger met ‘To Tell You I’m Sorry’ om verder te gaan met ‘Crying In The Desert’, beide songs afkomstig uit de nieuwe schijf. En dat waren ook ‘Temptation’, ‘Fooled Again’ en de titeltrack ‘The Mirrored Mask’. Zeer goede songs allemaal en het was genieten geblazen tot aan het einde van de set. De namiddag eindigde zoals het was begonnen: in schoonheid.

Zeer fijne dag daar in Edegem en na de Blues Battle van het voorjaar mochten David en Tom alweer een mooie pluim op hun blues hoed steken. Mooie setting, perfecte organisatie. Top gedaan jongens. Dit zijn initiatieven die mogen en moeten gesteund worden. Ik zou zeggen mannen: “Keep the Blues alive” !!!

Marcel